ساندیس نویس :)

دیشب (ساعت 3 صبح) که با اتوبوس داشتم برمیگشتم از زیارت امام رضا -علیه السلام- وقتی همه خواب بودن با خودم گفتم بیا فکر کن الان میمیری، بعد چه اتفاقی می افته؟

اومدم دونه دونه فامیل و دوستان رو تصور کردم که چه طور برخورد میکنن :)

دلم گرفت از خودم آخرش... تو دلم گفتم حالا مثلا فلانی و فلانی، فلان جور بشن یا فلان کار رو بکنن... تو چی میبری با خودت اونور؟
از ریا گذشته، دیدم واقعا دستم خالیه و شونه هام سنگین و واقعا اگه بمیرم تو این دنیا آب از آب تکون نمیخوره :(
بعدش خوشحال شدم که این مورد رو برا خودم حل کردم :)

به شمام توصیه میکنم یه بار اینطوری برا خودتون حساب و کتاب کنید ببینید چند چندید... والا.

من ساکت بودم و او بدون مقدمه شروع کرد:

- گفتا غمت سر آید
- گفتا اگر برآید
- گفتا ز خوبرویان این کار کمتر آید
- گفتا که شب رو است او از راه دیگر آید
- گفتا اگر بدانی هم اوت رهبر آید
- گفتا خنک نسیمی کز کوی دلبر آید
- گفتا تو بندگی کن کو بنده پرور آید
- گفتا مگوی با کس تا وقت آن درآید
- گفتا خموش حافظ ... !

و من همچنان ساکت.